اگر قاموس زندگی بشر را ورق بزنیم بیانی دلنشین و شیوا نمیجوییم که بسان نغمه های دردمند علی پرده از روی کیهان و آفرینش موجودات برداشته و جلال و شکوه خداوند را به انسانها به شناسند

مرغ بیان علی لحظه ای که که از کنار دریاچه قلبش پرواز مینماید تا بر افکار روشنگران اوج گیرد اسرار ملکوت را با بال و پرزدنش فاش مینماید و انسان ها را به آنچه گمشه شان میباشد راهنمایی میسازد و که چه زیبا آغاز مینماید و چه دلربا معبودش را ستایش میکند که از طلوعش تا پایا ن گیتی که دولت بیان و قلم پایداری را از دست میدهد مرغ سخنی نمیتواند چنین اوج گیرد

                        یتیمان تنها چشم به در دوخته اند تا کسی راه علی(ع) را ادامه دهد

                       یتیمان را از یاد نبریم حتی به اندازه ی کمکی کوچک!

امام علی (ع) میفرماید: خدا را خدارا درباره ی یتیمان در نظر داشته باشید تا مبادا دهانشان از غذایتان محروم شود و در حضور شما تباه شوند